Duitsland staat er internationaal om bekend dat het zijn architectuurgeschiedenis na de oorlog rigoureus heeft weggegooid - vooral in de jaren 1960. Als gevolg hiervan vielen talloze succesvolle gebouwen uit verschillende eeuwen ten prooi aan de achteloze sloopkogel van de overhaaste vooruitgang. Het aanvankelijk comfortabele gevoel van moderniteit en de manifestatie van sociale welvaart maakte, op een paar uitzonderingen na, al snel plaats voor de desillusie dat er weinig was gecreëerd dat duurzaam en blijvend aantrekkelijk was. Als gevolg hiervan werden veel gebouwen in de jaren 1990 weer gesloopt, omdat ze esthetisch niet pasten in de steeds veranderende samenleving en ook constructief meer zwakke dan sterke punten hadden. Het resultaat was dat de ooit zo gevierde stadsbibliotheken al snel "monumenten voor de onbekende tegelzetter" werden.
Waar is de verbinding met het heden en de industrie waarin we uitblinken? In de ware zin van het woord, dichterbij dan je zou denken. Ons ontwerpbureau ligt pal aan de Nederlandse grens en de auteur van deze regels is een uitgesproken vriend van dit land. De Nederlanders hebben iets bereikt dat bewondering verdient: de evenwichtsoefening tussen ongegeneerd uitgesproken historicisme en een modernisme waar we allemaal veel van kunnen leren.
